WITH THAT SHADOW UPON THE GROUND I CAN HEAR - PEOPLE - SCREAMING OUT
Chained up


 


 
IndexLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

Deel
 

 Chained up

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
Rhena
Rhena
Member




Aantal berichten : 4

Punten : 2

Registratiedatum : 06-03-17

Leeftijd : 23

Character sheet
Characters:

Chained up Empty
BerichtOnderwerp: Chained up   Chained up Icon_minitimeza maa 11, 2017 5:37 pm



I FEEL THE RAIN DROPS ON MY MIND
WHEN THE TIME GETS HARD WITH NOWHERE LEFT TO HIDE
Al sinds het begin van de apocalypse was het meisje eigenlijk niet meer in de grote stad geweest. Ze was bang voor de wezens en het leek haar logisch dat de steden vol zaten met ze. Er waren momenten geweest waarop ze maar één of twee walkers per dag gezien had en soms waren het er twintig of meer, maar nog nooit had ze een grote horde gezien. Een van de weinige survivors waar ze mee gepraat had, had haar in geur en kleur vertelt hoe het er aan toe ging in de grote steden, dat er soms meer dan tweehonderd per keer in de straten liepen. De man had verteld dat het enige wat je kon horen het geluid van de wezens was, dat er geen stille momenten waren zoals hier, net buiten de stad. Ook bleek het er verschrikkelijk te stinken, wat opnieuw erg logisch had geklonken. Door dit verhaal was Cerys’ plan om toch maar naar de stad te gaan in duizend stukken gebarsten.
Toen het laatste wezen wat in de omgeving zichtbaar was alleen nog een klein stipje in de verte was besloot Cerys dat het toch tijd was om haar boom uit te gaan en iets eetbaars te zoeken. Ze was de boom in geklommen toen ze de geluiden van de wezens gehoord had en was er eigenlijk ook niet meer uitgegaan daarna. Het zien van de wezens had haar eetlust gestilt en het ingewisseld voor milde misselijkheid. Sommigen liepen zonder armen, anderen hadden gaten in hun gezicht. Het was niet erg smakelijk om te zien en iedere keer dat ze de wezens zag had ze het gevoel dat ze de volgende drie dagen niets meer wilde eten. Nu het beeld van de wezens een beetje verdwenen was van haar netvlies voelde ze toch weer dit hongergevoel en dit keer was het sterker dan enkele uren daarvoor. Ze keek nog eens observerend rond om zeker te zijn dat er geen enkel wezen meer in de omgeving was, maar alles was clean, dus ze gooide haar tas op de grond en klom vervolgens zelfs voorzichtig uit de boom. Ze pakte de tas op, gooide deze over haar schouder en begon te lopen.
Het lopen was haar erg zwaar gevallen. Ze had al enkele dagen niet veel gegeten en slapen deed ze niet goed omdat ieder geluid haar wakker maakt. Ze wist dat het afgezonderd leven niet bijzonder slim was, want hoewel de kans dat ze niet opgegeten zou worden door zo een wezen aanmerkelijk kleiner was dan in de stad, deze manier van leven zou ervoor kunnen zorgen dat ze simpelweg zou sterven aan een voedseltekort en dat was uiteraard ook niet de bedoeling. Maar na een wandeling van bijna tweeënhalf uur had ze toch een punt van interesse gevonden. Een schuur. Vanaf een afstand bekeek ze de situatie en ze begon in te schatten hoe ze naar binnen zou kunnen en wat ze binnen aan zou kunnen treffen. Als er binnen wezens rond zouden lopen zou ze een probleem hebben, ze wist namelijk totaal niet hoe ze om zou moeten gaan met zo een situatie omdat ze normaal gesproken gewoon vluchtte. In totaal had ze heel deze apocalypse één zombie gedood en dat was zelfs een ongeluk geweest; ze was uit de boom gevallen doordat de tak brak, bovenop de zombie. Het was een soort reflex geweest om het ding maar te gaan steken met het mes wat ze aan het begin van de apocalypse gevonden had en blijkbaar werkte het, want het wezen was nooit meer op gestaan. Maar ze wist niet hoe ze het zou moeten doen als er meer van die wezens waren, dus dat zou probleem één kunnen worden. Ze hoorde flink wat gegrom in de buurt van de schuur, dus ze ging er vanuit dat er wel enkelen binnen zaten. Misschien was het slimmer om gewoon verder te lopen? Het zou haar toch niet lukken om haarzelf te redden als er binnen in enkele wezens zaten en ze wilde graag nog iets langer leven.
Ze was even in een tweestrijd met zichzelf, maar werd onderbroken door een geluid wat afkomstig was van achter haar. Ze draaide zich geschrokken om en was nog meer geshockeerd toen er een groep van drie wezens achter haar waren. Door de plotselinge schok kwam er een hoog, vreemd geluid uit haar mond en ze begon naar achteren te stappen. Dit was een van de momenten waarop haar brein besloot te stoppen met werken. Wat moest ze nu doen? Ze observeerde de wezens nauwkeurig. Snel waren ze niet, dus ze had in elk geval een voorsprong op ze als ze weg zou rennen, maar hoe lang zou ze dat volhouden zonder dood neer te vallen? Niet erg lang, dat wist ze nu al. Ze kon uiteraard opnieuw een boom in klimmen en wachten tot de wezens weggingen, maar ze wist niet of dat ging werken nu ze haar al gezien hadden. Toch was dit het enige waar ze nu aan kon denken, dus ze draaide zich razendsnel om, sprintte naar een boom waar ze wel in zou kunnen klimmen en begon erin te klimmen. In dit proces viel de kleine rugtas van haar schouder, wat zorgde voor een luid rinkelend geluid. Ze keek echter niet eens voor een seconde naar de tas, ze bleef klimmen tot ze zo hoog zat als ze kon. Het meisje klemde zich aan de boom en keek naar beneden. Het gerinkel had nog een aantal anderen aangetrokken, merkte ze op. Ze keek geschrokken naar beneden. Wat moest ze nu doen? Wachten tot ze weg gingen? En wat nou als ze niet weg gingen? Zou ze dan verhongeren in deze boom? Ze panikeerde opnieuw. Dit was de meest stressvolle situatie van haar complete leven tot nu toe. En door haar chaotische brein kon ze niet bedenken hoe ze zichzelf hieruit zou kunnen redden.
+ tagaiden yeong
+ noteskheb al zo lang niet gepost, sorry als het niet zo top is
BY MITZI


Terug naar boven Ga naar beneden
 

Chained up

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
The Walking Dead :: Hudson River-