Nooit had ze gedacht dat ze New York City uit zou willen. De stad was altijd een groot deel geweest van haar identiteit. Het was haar thuis, een deel van haar. Althans, dat was het geweest, voor de omwenteling. Nu was New York waarschijnlijk de meest verschrikkelijke plek op aarde. Met ruim acht en een half miljoen inwoners, waarvan ongeveer 75% in één van die monsters was veranderd, was het niet bepaald de beste plek om te zijn. Om iedere hoek stond een walker, vaak wel meer dan één. Om eerlijk te zijn, verbaasde het haar dat ze nog leefde. Ze had het dan ook heel voorzichtig gespeeld. Ze bewoog zich snel maar geruisloos. Had alle appartementen rond de hare geplunderd voor voedsel, flesjes drinken en andere bruikbare spullen. Haar rugtas, die eerder gevuld was met haar broodtrommel en haar studieboeken, diende er nu voor om spullen te dragen die belangrijk waren om te overleven. Het zakmes dat als haar wapen fungeerde, lucifers, water en voedsel en nog een aantal andere dingen waarvan ze dacht ze ooit nodig te hebben. Het was een duistere, vreselijke realiteit, maar het was de hare.

De afgelopen weken had ze in Queens rondgehangen. De plek waar ze geboren en getogen was. Ze hield zich voornamelijk schuil op de daken van de gebouwen in de woonwijken. Vanaf daar had je een duidelijk overzicht over dit deel van de stad, en op de daken waren een stuk minder walkers dan op straat. Toch moest ze zo nu en dan naar beneden voor het zoeken van nieuwe benodigdheden. Vandaag was één van die dagen: Mae merkte dat ze niet zoveel water meer over had. Via één van de brandtrappen bewoog ze zich naar beneden, zo geruisloos als ze kon. De zon was net opgekomen, stond laag onderaan de horizon. Hoe laat het was, wist ze niet. Haar besef van tijd was zo'n beetje verdwenen. Haar ogen vielen op een Season's supermarkt, schuin tegenover haar. Daar zou vast water zijn, het enige probleem dat de straat vol stond met hongerige walkers. Ze slikte, het was praktisch een zelfmoordmissie. Doodgaan van de dorst of opgegeten worden?