Met het kleine mesje in haar handen liep het nog kleine meisje door de kleine zijstraat. Het was eng stil. Meeste kleine kinderen waren er inmiddels bang van geworden, maar zij vond het alleen maar rustgevend. Er waren geen biters en het enige wat er te horen was waren voetstappen van twee mensen. Sierra was bij Scarlet gebleven nadat haar ouders er niet meer waren. Zo lang geleden was de dood van haar ouders niet geweest, toch kon ze nu alweer lachen. De beelden die ze tussen de tralies had gezien kwamen nog wel eens terug in haar dromen, maar er waren genoeg anderen dingen die belangrijker waren dan terugdenken. Ze had al een tijdje niet meer omhoog gekeken naar de weg voor haar of naar de vrouw die als het goed is in de buurt was. Het mesje met het leren hoesje nog om het scherpe deel, had ze in haar handen terwijl ze keek naar een steentje op de grond. Het was een spel geworden voor haar om het steentje voor zich uit te schoppen. De rest van de wereld was verdwenen, alleen zij en het steentje liepen op een rustig tempo door de lege kleine straat. Enkel haar oren waren nog aan het luisteren naar de omgeving, voor het geval dat er toch een eng geluid te horen was.
ooc - Lekker kort jongens + SCARLETT MALONE [daan]
Onderwerp: Re: Another World di maa 07, 2017 4:11 pm
stumbling around like a wasted zombie
Scarlett bestudeerde de huizen waar ze langs liepen. Er leek in deze hele straat geen biter te zijn, want ze hoorde nergens het vieze geluid wat ze altijd maakte, en ze zag ze ook niet in de verte lopen. Een zacht zonnetje scheen, heel enorm koud was het niet meer, het zou niet lang duren of de lente brak aan. Nog altijd had ze het mes als wapen wat ze op haar eerste dag had gevonden in de inrichting waar ze uit was gebroken. Ze had er al aardig wat biters mee afgemaakt, een steek door het hoofd en ze stopten met hun armen zwaaien en vieze geluiden maken. Je kon ze vaak al ruiken wanneer ze in de buurt kwamen. De geur van rottend vlees was uit duizenden te herkennen. "De straten hier zijn clean," sprak de brunette toen plotseling op. Opgewekt keek ze naar haar gezelschap, het negenjarige meisje wat ze uit één of andere cel had gelaten. Sinds dien was Sierra, want dat was de naam van het meisje, bij haar gebleven. Scarlett was niet echt een 'moederfiguur', noch iemand die volledig goed in haar hoofd was, en toch had ze het kind geaccepteerd en was ze niet meteen weggelopen. Maar je wist nooit, je wist nooit wanneer het van pas kwam. Verder, een beetje gezelschap was wel fijn na al die eenzame jaren. Met een vrolijke pas wandelde ze verder, het lemmet van het mes in haar hand geklemd. "Heb je honger?" vroeg ze aan het meisje terwijl ze stopte met lopen. Er leek hier een oude supermarkt te hebben gezeten, wie weet waren er nog wat blikjes binnen.
Onderwerp: Re: Another World di maa 07, 2017 4:47 pm
Ze bleef het steentje voor zich uit schoppen. Een zucht kwam uit het meisje waarbij ze zich een beetje kon ontspannen. Haar hand haalde ze langs haar blauwe spijkerbroek om hem schoon te maken en ze stak zonder na te denken haar duim in haar mond. Zij raakte toch geen vieze dingen aan, in ieder geval geen biters. Dus wat maakte het allemaal dan ook uit? Ja, duimen was misschien voor 4-jarige kindjes, maar de gewoonte was teruggekomen in deze 'stresstijden'. Nu liep ze het steentje te schoppen met het bedekte mes in haar ene hand en met de duim van de andere hand in haar mond. "De straten hier zijn clean." Ze keek omhoog naar de vrouw naast haar. Kort zag je de vraagtekens in haar ogen. Clean? Haar bruine ogen gingen om hen heen, dat was het duidelijk niet. Dan kon je ruiken en zien. De gedachte viel echter helemaal weg toen het woord 'honger' klonk. Gelijk schoten haar ogen naar Scarlet toe. Als een 9-jarige vol in de groei, had ze eigenlijk altijd wel honger. Dus ze bracht na het steentje nog een laatste harde schop te geven gelijk een enthousiaste:"Ja," uit. Ze draaide zich naar de ander toe. De duim had ze uit haar mond gehaald en in haar ooghoek zag ze nog net het grijze steentje verdwijnen in een put.
di maa 07, 2017 1:09 pm
Scarlett bestudeerde de huizen waar ze langs liepen. Er leek in deze hele straat geen biter te zijn, want ze hoorde nergens het vieze geluid wat ze altijd maakte, en ze zag ze ook niet in de verte lopen. Een zacht zonnetje scheen, heel enorm koud was het niet meer, het zou niet lang duren of de lente brak aan. Nog altijd had ze het mes als wapen wat ze op haar eerste dag had gevonden in de inrichting waar ze uit was gebroken. Ze had er al aardig wat biters mee afgemaakt, een steek door het hoofd en ze stopten met hun armen zwaaien en vieze geluiden maken. Je kon ze vaak al ruiken wanneer ze in de buurt kwamen. De geur van rottend vlees was uit duizenden te herkennen.