Pure madness

Er waren ondertussen al een aantal dagen verstreken sinds de uitbraak van de mens etende mensen. Lizzy had geen benaming voor deze wezens, omdat ze niet wist wat ze eigenlijk precies waren. Één keer had ze er eentje 'Candyman' genoemd, -de mens etende man had een lollie in zijn zak gehad- en had tot nu toe deze naam aangehouden. Met een rustig pasje liep de meid over het harde astfalt van de straat, haar lichte ogen op de weg voor haar gericht en haar knuppel rustend op haar rechterschouder. Het was akelig stil buiten, geen vogels die vloten en geen krekeltjes die je gek maakte. Ook waren er geen Candymans te zien, waardoor Lizzy's blik ietwat verveeld stond. Voor haar was de uitbraak eigenlijk iets positiefs. Ze had in deze tijd nog geen politie gezien, geen mensen die naar haar opzoek waren en haar zouden willen opsluiten. Tevens hoefde ze geen medicijnen te slikken en kon haar gedachten de vrije loop nemen. En het vermoorden van wezens zonder er op aangekeken te worden? Het klonk eigenlijk als muziek in haar oren. De eerste keer dat ze een Candyman tegen was gekomen, dacht ze dat het niet echt was. Een verbeelding van haar gedachtens en lachend had ze op het ding geslagen. Pas toen ze er meer zag, zag wat ze konden en deden, besefte ze dat dit misschien toch wel echt was. Maar of ze er bang voor was? Nee, Lizzy was in jaren voor niets meer bang geweest.

De dame stopte met lopen zodra ze een verlaten busje tegen kwam, kantelde haar hoofd wat bedenkelijk en liet een vinger over het vieze metaal glijden. "Ziet er goed uit, vind je niet?" Vroeg ze hardop, alsof ze in gezeldschap van iemand was. Een trimofantelijk lachje sierde rond haar lippen terwijl ze haar hoofd nieuwsgierig door de deuropening stak. Het stonk en te zien aan het opgedroogde rood hadden de passagiers de rit niet overleefd. Er lagen enkel geen lichamen en zag er in Lizzy's ogen schoon genoeg uit. Rustig wandelde ze dan ook verder de bus in, zette ze de knuppel tegen een bankje aan en begon ze de achtergelaten spullen te doorzoeken. "Wat? De oude eigenaren hebben het vast niet meer nodig." Mompelde ze met een hoog stemmetje, waarbij ze met haar ogen rolde. Echter duurde het niet lang voordat er weer een brede glimlach op haar lippen verscheen en ze een kaartspel uit een tas haalde. Ze opende het doosje, stopte de harten vrouw in haar broekzak en de rest van het doosje in haar eigen rugtas. Zachtjes liet ze haar vinger over het hartje op haar wang glijden en nam ze een momentje om de bus nogmaals door te kijken. Bedenkelijk betrok ze haar gezicht, maakte een 'hmm' geluidje en draaide ze met haar vinger om een blauw plukje van haar haren. "Het is wel mooi weer, inderdaad." Ze liet haar lichte ogen op het dak van de bus vallen en kantelde haar hoofd naar achteren. Langzaam verscheen weer die trimofantelijke glimlach om haar lippen, waarbij ze in een huppel pasje de knuppel pakte en de bus uit huppelde. Lenig als ze was, klom ze gemakkelijk op de motorkap van de bus, om zichzelf daarna op het dak te duwen. Vanaf hier had ze prachtig overzicht over de straat van beide kanten én kon ze nog wat zon mee pakken. Wat wilde een mens nog meer? Grinnikend liet ze zichzelf op haar rug op het dak zakken, waarbij ze haar linkerbeen over haar rechter sloeg en de knuppel op haar buik legde. Haar armen plaatste ze onder haar hoofd, wat een confortabele lighouding gaf. Voor hoeverre het dak van een bus confortabel kon zijn dan wel, maar voor Lizzy was het meer dan genoeg. Luidop murmelde ze een liedje, bewoog ze haar hoofd uiterst vrolijk heen en weer. Ja, het was weer een prachtige dag.

{& Donovan}

Pure madness

In de blauwe ogen van de meid, was dit een prachtige dag. Misschien een beetje saai, maar verder kon ze niet klagen. Het zonnetje scheen en ze had zichzelf in de ochtend van een heerlijke vos mogen voldoen. Het dier was wat verzwakt en had niet op zitten letten toen de knuppel van Lizzy een einde aan zijn arme leven maakte. Maar het was beter dan levend opgegeten worden, leek de dame. En wonder boven wonder had het vlees haar heerlijk gesmaakt. Nee, ze had dus zeker niet mogen klagen. Het vinden van het bosje leek als een extra cadeautje voor deze al zo mooie dag. En dat hij vrij was van Candymans viel dan weer wat tegen, maar goed. Je kon niet alles hebben.
De inzittende waren zo te zien al lang en wel verdwenen en het bloed moest er zeker al weken zitten. Het leek er dus op dat deze bus gesneufeld was in de eerste dagen van de uitbraak. Nonchalant was Lizzy de bus in gestapt, had ze haar knuppel netjes tegen een bankje gezet. De tassen van de oude eigenaren waren verdacht leeg, iemand was haar waarschijnlijk voor geweest. Buiten het kaartsetje na, was er niet echt iets dat ze kon of wilde gebruiken. Een wat sip gezichtje liet ze zien terwijl ze het busje rondkeek. Echter was het veel te mooi weer om binnen te zitten en het had niet lang geduurd of de dame had zichzelf van een plekje voorzien op het dak van de bus. Lizzy murmelde het liedje van de 'Queen of Hearts' en in een soepele beweging haalde ze het kaartje uit haar broekzak. Zorgvuldig bekeek ze de kaart terwijl ze luidop bleef murmelde. Ze kende het begin van de tekst niet en pas bij het refrein begon ze te zingen. "Playing witht the queen of hearts, knowining it ain't really smart - the jonker ain't the only fool, who'll do anything for you-" Haar hoofd bewoog ritmies mee met haar gezang. De dame zong niet slecht, maar vanwege de hoogte in haar stem was het hem ook weer net niet. "Laying out another lie, thinking 'bout a life of crime - 'cause that's what I'll have to do, to keep me aw,-" Lizzy's gezang werd onderbroken door een paar stoten tegen de bus, gevolgd met een stem.  ‘Wakey wakey,’ Klonk er ruistig van beneden de wagen. Verbaasd draaide Lizzy haar hoofd, waarbij haar wang tegen het koude metaal van de bus kwam. Echter hielp haar dit natuurlijk niet om de persoon te kunnen zien. Dus duwde ze haar bovenlichaam omhoog, waarbij ze haar knuppel van haar buik afhaalde. Ze trok haar linkerknie naar zich toe, om de arm met de knuffel om haar been te kunnen staan. Haar blauwe ogen vielen op een man, of jongen -Lizzy kon vanaf deze hoogte geen leefdtijd schatten-, die aan de voorkant van de bus was gaan staan. Op haar gezicht sierde een glimlach en een wat eigenaardig, giechelend geluid verliet haar lippen. "Ik ben wakey wakey." Sprak ze met de enthousiasme in haar stem die bijna altijd aanwezig was en de meeste mensen onaangenaam maakte. ‘Sorry je te storen tijdens je...momentje,’ De niet gemeende glimlach negeerde Lizzy voorledig. Voor haar was een glimlach een glimlach, of hij gemeend was of niet. Dan moesten mensen maar niet doen alsof, ricgt? "Geeft niks joh, cupcake. Zulk gezeldschap als jou is altijd welkom." Knipoogde ze naar hem toe, waarbij ze met haar vrije hand een pluk licht haar uit haar gezicht haalde. Ze stopte de speelkaart terug in haar broekzak, om zichzelf vervolgens over de rand van het dak te schuiven. Nu hingen haar benen tegen het de vooruit aan. Haar dierbare knuppel legde ze nonchalant over haar schouder en Lizzy kantelde haar hoofd ietwat schuin. "Kom je me redden?" Vroeg ze, terwijl ze zichzelf dramatisch achterover liet vallen alsof ze flauwviel. Vervolgens was een hoge schaterlach te horen. "Denzel in distress." Vervolgde ze even dramatisch, zodra ze zichzelf weer recht geduwd had.