Hester Peyton Nathaniel Torres

Angstaanjagende omstandigheden bracht hem op nieuwe, voor hem onbekende plaatsen. Zo was de blond, krullend harige jongen te vinden op een plek waar normaal gesproken geen normale burger kwam – laat staan een jong volwassene uit één van armste wijken. Hij was te vinden in een van de overheidsgebouwen, om preciezer te zijn de United Nations Headquarters, een gebouw waar in betere tijden de belangrijke mensen vergaderen over van alles en nog wat, waar hij overigens niets vanaf wist. Op dit moment diende het voor hem vooral een plek om te schuilen voor de beangstigende  Walkers, al moest hij toegeven dat het dat de plek op zichzelf toch best interessant was. Sluipend en uiterst voorzichtig om geen slapende honden wakker te maken, stapte hij de trap op, om zo verder naar boven te gaan. Natuurlijk was er in zo’n hoog gebouw als deze zeker een lift te vinden, maar dat bracht nogal risico’s met zich mee. Zo maakte het meer geluiden, wat hem dus juist zou verraden, daarbij was er ook geen garantie of hij op de goede verdieping uit kwam, het stroom was onbetrouwbaar. Zo nu en dan was het dan ook best mogelijk dat er gewoonweg helemaal geen elektriciteit aanwezig was. Daarbij, was de jonge man niet lui aangelegd en was hij gewoonweg zuinig op zijn leven. Onnodige risico’s kwamen dus niet in zijn woordenboek voor. Halverwege de trap, stopte hij even, waarna hij naar achteren keek. Zijn hond Sep, die verder erg gehoorzaam was op de gegeven commando’s, stond nog keurig beneden te wachten. De Friese Stabij, keek hoopvol omhoog, met zijn staart kwispelend heen en weer gaand op de grond, wachtend op het teken dat het weer naar zijn baasje kon gaan. Hester, die het veilig genoeg bleek te vinden, klopte even met zijn rechterhand tegen zijn bovenbeen, een zacht klopje liet de hond al genoeg weten dat het mocht komen. Zo behendig als zijn dier was, trippelde hij met gedempte geluidjes de trap op. Voor kort besloot Hester zijn hond te belonen door een liefkozende aai over zijn bol te geven, waarna het tweetal hun weg vervolgde.

Na enkele trappen, smalle gangen kwamen ze uit bij een kantoor. Tenminste Hester dacht dat het zo ooit zou moeten zijn. De ooit, nette en geordende ruimte was volledig omgegooid. Er was nog een bureau in te vinden, maar het hout was beschadigd en vuil. De stoelen waren echter spoorloos, maar de kast stond fatsoenlijk rechtop. Voor een moment keek hij eens twijfelend de donkere kamer in, al liet zijn hond weten dat er (nog) geen gevaar aanwezig was. Even verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht, het aanzicht van zijn hond Sep die het vermoedelijk, ooit zo belangrijke kantoor simpel betrad en rondsnuffelde, liet hem beseffen dat voor dit hele gebeuren, dit nooit het geval had kunnen zijn. Hoogst waarschijnlijk, zouden dieren hier binnen normaliter verboden zijn. Geïnteresseerd en in de hoop iets bruikbaars te kunnen vinden, liep hij op het bureau af, waar al gouw de zoektocht in de lades begon..  

[Met Pompeii]