Full name Donovan Rodcill
Nickname I recommend you to not give me one.
Alias The puppeteer
Pathology Serial Killer, Abductor
Age 32 Years
Gender Male
D.O.B. 12/4
P.O.B. America
Wapens Machete
Theme song Klik

Machete - Dit wapen had Donovan aan het begin van de uitbraak weten te vinden. Het is niet handig tegen een pistool, maar voor Biters te doden ideaal. De machete maakt niet veel lawaai, is scherp en gaat makkelijk door de schedels van de Biters heen.
Dit kan ook gebruikt worden tegen andere overlevende.

Close combat - Donovan is er niet vies van om klappen uit te delen. Hij is misschien geen professionele bokser, maar in de loop van zijn leven heeft hij geleerd hoe hij moet vechten en hoe hij flink wat schade aan kan richten.
Tegen de Biters is dit natuurlijk niet bruikbaar.


De boeien rond zijn polsen rammelde door het bewegen van de auto. Het konvooi waarmee hij vervoerd werd hield verder al het geluid van buiten af weg. Donovan had geen idee wat er buiten gebeurden, en de drie agenten van de FBI die bij hem zaten gingen vast niks zeggen. Hij kon naar ze kijken, één voor één, maar geen enkele keer zouden ze ook weer terug kijken. Ze negeerden hem volledig, maar toch waren ze volledig alert. Ze waren in ieder geval goed in het negeren van alles, zelfs het dramatische gezucht van Donovan konden ze negeren. En hij deed nog zo zijn best. ‘Al dit is echt niet nodig, we kunnen ook gewoon spreken. De tijd zal vast een pak sneller gaan,’ sprak de man terwijl dat hij zijn handen bewoog voor zover het mogelijk was, de boeien die eraan hingen ratelde dan nog eens harder. Eindelijk was het wel gelukt om de aandacht van één iemand te krijgen. Het duurde maar een milliseconden maar voor even hadden de ogen van de jongste agent naar hem gekeken. Een glimlach sierde meteen Donovan zijn gezicht, en dan keek de knul weer weg. Dat was voor korte duur.
Donovan keek dan maar even naar beneden naar zijn benen en bewoog zijn voeten ook even. Die ketting hing ook nog altijd stevig vast. Niet dat hij wat anders had verwacht, maar hij moest zich met iets bezig houden. Gesprekspartners had hij niet en hij kon nergens heen. Zijn handen hingen vast aan de wagen en zo ook zijn voeten.
Uit het niks werd er toen hard op de rem gedrukt. De drie Federale agenten moesten moeiten doen om niet om te vallen, terwijl dat Donovan naar voor werd gesnokt maar de kettingen hielden hem tegen. Een frons verscheen meteen op zijn gezicht. Ze stonden stil. Dat was niet normaal. Ze hoorden niet te moeten stoppen, daar zorgde de andere voor. Een konvooi werd altijd begeleid. Agenten op motors of in auto’s reden voorop om dan het verkeer te kunnen tegen houden, zo kon de wagen waar het om ging in alle rust blijven verder rijden. De drie Federale agenten hadden ook door dat er iets mis wat. Eén nam er zijn walkietalkie bij en vroeg wat dat er aan de hand was, maar hij kreeg geen reactie enkel geruis. Verschillende keren probeerde de man een antwoord te krijgen tot er eindelijk een antwoord kwam. ’Vlucht...de d-doden z-aaaaaaaaaaaaaaaaah!’ en toen kwam het geruis weer terug. Iedereen keek elkaar in paniek aan, maar ook Donovan zijn hart ging hevig te keer.
De metalen deur van de wagen werd geopend en toen werd het geluid hoorbaar. Er was veel gegil en geschreeuw. Mensen liepen in paniek voorbij. Ze werden achtervolgt door andere mensen, mensen die er alles behalve levend uit zagen. Twee van Donovan zijn agenten sprongen de wagen uit in een hoop de andere mensen te redden. Ze schoten naar iedereen die dat iemand aan viel, maar het leek niks uit te maken. Het was hen wel gelukt om de aandacht te trekken van de aanvallers. Voor zover dat Donovan vanaf zijn plek in de wagen kon zien kwam er één aanvaller af op een agent. Bloed bespeurde de man, en hij maakten vreemde ratelende geluiden. Je kon het niet menselijk noemen, niks was menselijk. Kogel na kogel werd afgevuurd maar de bebloede man bleef afkomen, en uiteindelijk plaatsen hij zijn tanden in de agent. ‘Bloody Hell,’ mompelde Donovan zacht. Zijn ogen waren groot. Dit was gewoon het begin van een nachtmerrie. Moest hij niet vast hangen was het minder er, maar hij hing vast en kon nergens heen.

In paniek begon Donovan met zijn handen te bewegen in een poging zichzelf te bevrijden. Zijn polsen begonnen echt verschrikkelijk pijn te doen, maar hij moest proberen om los te geraken. Helaas zou een boei niet zo heel snel breken, zeker niet onder zijn kracht. ‘HEY! Maak me verdomme los!’ riep hij naar de twee overige agenten, de andere die gebeten was zat namelijk terug bij hem in de wagen met één hand tegen zijn nek. Bloed stroomde eruit en hij zag er niet goed uit. ‘Come on man, je kan me zo niet laten sterven!’ ging hij hulpeloos verder. Even keek hij naar de stervende man bij hem in de wagen, maar ijn buik ging niet meer op en neer. What the Hell was er aan de hand. Mensen bleven elkaar maar bijten.
Dat was nog niet het ergste. De agent die dood had moeten zijn kwam in beweging. Zijn huid had een vreemde kleur gekregen en hij zag er eerder dood uit dan levend. ‘Dave?’ vroeg Donovan voorzichtig. Het antwoord dat hij kreek had hij niet verwacht. Een gorgel kwam uit de man zijn mond en hij openden die wijd. Ondertussen kroop hij traag op Donovan af. De jonge man zijn eerste reflex was om te schoppen maar door de boeien die ook rond zijn enkels hingen ging dat niet. Dat was het einde. De man kwam dichter bij en Donovan kneep zijn ogen dicht om dan zijn hoofd weg te draaien. Hij verwachten ieder moment een stel tanden in zijn lichaam, maar die kwamen nooit. Een volgend schot luide en voor hij het wist voelde hij het levenloze lichaam op hem vallen.
Zijn ogen schoten open in paniek terwijl hij keek naar het lichaam en vervolgens naar de jonge agent die hem had geholpen. De knul rende naar hem toe met een sleutel in de hand. Het lichaam werd van Donovan af geduwd en nadien werden zijn boeien los gemaakt. ‘We moeten gaan, i-iedereen...dood...iedereen is dood, of leven...beide,’ de paniek was duidelijk te horen in de stem van de knul, en ook te zien aan zijn trillende handen. De boeien vielen uiteindelijk wel van zijn polsen en enkels af. Door Donovan zijn eerdere poging om los te geraken zagen zijn polsen rood en bloede ze zelfs. Snel stond hij echter recht. ’Kom,’ sprak de knul die de auto al uit sprong en nog een schot loste. Donovan volgde, maar nam één van de boeien mee en greep ook een pistool mee die in de wagen lag.

Wat hij zag wanneer dat hij de auto uit ging had hij niet verwacht. Overal liepen lijken rond. Zombies als je het zo wilde noemen. Ze beten mensen en zij die aan vluchten waren luid aan het gillen. Sommige zaten op de grond bij hun stervende partners, maar het enige waar hij rekening mee moest houden was de knul. De jongen rende naar het bos terwijl dat Donovan ter plaatsen bleef staan. ’Donovan!’ riep de jonge en hij deed het teken dat de oudere man moest volgen. Langer twijfelde Donovan niet. Hij rende naar de bosrand en vervolgens het bos in samen met de agent.
De benen van beide mannen bewogen snel terwijl dat ze door het bos raasden. De agent liep voorop dus het enige wat Donovan kon doen was volgen. Eigenlijk was dat ook het ideale moment geweest om ook van de agent te vluchten, maar daar dacht hij niet over na op dat moment. Doden kwamen tot leven. Een heuse apocalyps was begonnen. Maakten het hem nog wat uit dat hij een agent volgde? Helemaal niet. Het was misschien de veiligste persoon om bij te zijn omdat ook hij af wist van schieten en vechten. De knul kon vast van pas komen.
Donovan had geen idee hoe lang ze hadden gerend toen ze eindelijk tot stilstand kwamen bij een hutje. Eén hand plaatste de jongeman tegen het hout terwijl dat hij op adem probeerde te komen. Zijn borstkas rees hevig op en neer. Zijn compagnon had hetzelfde probleem, al was hij op de grond gaan zitten met zijn rug tegen het hutje. ’Ik heb mijn collega vermoord...hem neergeschoten,’ kwam er mompelend uit de jongen zijn mond. Donovan keek de knul enkel aan. Ondertussen was hij weer rechter gaan staan, had zijn ademhaling weer beter onder controle weten te krijgen. ‘Je deed wat je moest doen,’ zei Donovan vervolgens simpel. Moest de agent niet gedaan hebben wat hij had gedaan dan liep Donovan zelf ook rond als een half dode. Dat was een lot dat hij voor zichzelf absoluut niet wilden. ‘Bedankt,’ ging hij verder. Het was niet een woord dat je snel uit zijn mond zou horen komen.
De knul had zijn rug naar hem toegekeerd en keek om zich heen om te zien waar ze waren. Het was jammer, heel jammer, maar de andere kon niet blijven leven. De jonge man wist veel te veel over Donovan en dat is waarom de man zijn pistool ophief en op de agent richten. 'Thanks, apprecieerde de hulp,' zei hij nog, maar dan schoot hij de kogel af, recht door het hoofd van de anderen.
Met weinig emotie keek hij naar het levenloze lichaam. 'Zonde,' mompelde Donovan, maar meer woorden maakten hij er niet aan vuil. Hij stapte over het lijk en wandelde verder. Aangezien het pistool geen kogels meer had, liet hij die achter.

Don't you forget about me

▼