Ze had honger. Met haar hoofd wat achterover geleund tegen de muur aan en haar knieën opgetrokken zat ze in haar kamertje. Normaal gesproken kwamen ze drie keer per dag haar afgesloten kamertje binnen om haar eten te brengen, om haar bloed te testen of om te proberen met haar te praten. Vaak zei ze dan toch niets, mompelde ze wat tegen zichzelf zodat ze snel weer weggingen. Ze hoefde de zogenaamde 'hulp' van die mensen niet. Het enige wat al die doktoren zagen wanneer ze naar haar keken was een jonge vrouw die niet helemaal lekker was. Die hier al vele jaren in dit kamertje door had gebracht, dag in dag uit tegen zichzelf zat te mompelen. Al die dingen waren feitelijk waar.. maar aan de andere kant kon ze met zekerheid stellen dat ze niet eens wisten wie ze was. Enig besef van tijd had ze ook niet meer, dat was ze jaren geleden al kwijtgeraakt. Je zou letterlijk gek worden als je dat nog probeerde bij te benen, al was het de vraag of ze dat al niet was. Volgens de doktoren wel.

Het duurde allemaal veel te lang. Ze had echt honger en het was raar dat ze er zo lang over deden. Waren ze soms vergeten dat er een meisje in deze kamer zat? Scarlett kwam langzaam overeind, schoof haar blote voeten in haar sloffen en trok haar kamerjas aan over het grote witte shirt wat ze droeg. Veel mooie kleding had ze hier niet. Regeltjes ook altijd. Alsof ze de moeite zou doen om zich op te hangen aan haar schoenveters. Kort streek ze een krullende lok bruin haar achter haar oor, waarna ze in de richting van haar deur schuifelde. Zachtjes duwde ze er tegenaan, en tot haar grote verrassing ging het meteen open. Was de deur al dagen open geweest? Een kleine frons verscheen op haar gezicht, ze duwde de deur verder open, maar er leek iets voor de deur te liggen wat het blokkeerde. Iets meer gewicht zette ze tegen de deur nu, die moeilijk verder open ging. Een onsmakelijk geluid wat op een half gegrom leek was plotseling hoorbaar. Het duurde even voordat ze het snapte, maar dat geluid kwam van hetgeen wat voor haar deur lag. Uiteindelijk had ze genoeg ruimte om haar hoofd naar buiten te steken.. en wat ze daar zag liggen was iets wat ze niet had verwacht. Het was lelijk, bloederig, het stonk ook nog eens.. het leek wel een.. dood persoon? Het ding kwam half overeind en leek naar haar te happen. Geschrokken sloot ze de deur, maar het geluid was nog altijd hoorbaar. Met haar rug tegen de deur aan bleef ze staan, staarde recht voor zich uit. Wat. Was. Dit.

Hoe lang het precies duurde voordat ze weer had besloten de deur te openen wist ze niet precies. Maar wat ze wel wist, was dat ze moest gaan uitzoeken wat hetgeen was wat voor haar deur lag en of er nog meer van waren. Vriendelijk zag het er namelijk niet uit, wie weet waren de bewakers er wel voor gevlucht. Scarlett had het raampje van haar deur ingeslagen. Voorwerpen om het mee te doen waren er niet, waardoor ze het met haar hand had gedaan. Die bloedde nu, maar de brunette leek het niet echt op te merken. Rustig pakte ze één van de grotere scherven van de grond, om vervolgens de deur weer open te duwen. Iets harder dit keer, waardoor hij langzaam steeds verder open schoof. Het ding op de grond begon weer geluiden te maken en probeerde haar kant op te komen, maar nu pas zag ze dat de benen ervan iets verderop in de gang lagen. Zacht kneep ze wat harder in het stuk glas wat ze vast had, zo hard dat het een beetje in haar vel sneed. Wat ze niet verwacht had was dat het ding zijn half afgevreten arm naar haar uit zou strekken en haar been ermee vastpakte. Een kreet verliet haar mond en ze hoorde het door de gangen heen galmen. Haar reflex was om haar voet terug te trekken zodra ze op de grond lag, maar dat ging moeilijk omdat het ding best sterk was. Vervolgens boog ze zich naar voren, plantte het stuk glas recht in zijn gore gezicht. De grip om haar voet verslapte. Snel trok ze deze terug, om te zien hoe er nog een rode plek was waar hij haar vast had gegrepen. Vluchtig krabbelde ze overeind, draaide zich om en nam de benen, zoekend naar een eventuele uitgang. Dat haar witte shirt nu merendeels rood was van het bloed leek ze niet eens door te hebben.

SCARLETT MALONE

De knokkels van haar rechterhand bloedde nog een beetje omdat ze het ruitje ermee ingeslagen had, maar echt pijn ervan voelde ze niet. Het stuk glas wat haar enige verdedigingsmiddel was geweest, stak nog steeds in het hoofd van het dode mens. Als je het nog een mens kon noemen, want erg menselijk zag het er niet mer uit. Wat had ze allemaal gemist? Hoe kon het dat alles zo langs haar heen was gegaan? Waarschijnlijk omdat ze in haar eigen wereldje had gezeten, zoals gewoonlijk. "Zouden er nog meer zijn..?" mompelde ze onverstaanbaar tegen zichzelf. Met een kleine frons op haar gezicht wandelde ze de gang uit. De paniek die er daarnet door haar lichaam heen ging was weer helemaal verdwenen en had plaatsgemaakt voor een bepaalde soort rust. Scarlett had altijd al makkelijk tussen die twee dingen kunnen switchen.

Haar blik dwaalde omhoog toen er plotseling een ander geluid te horen was dan het gore geluid wat het monster eerder had gemaakt. Ze was een aardig stuk kleiner dan de man voor haar neus, ze had niet eens fatsoenlijke kleding aan. Daarbij was hij gewapend, haar enige wapen zat nog in de schedel gestoken. "Wat zijn het?" vroeg ze vervolgens terwijl ze zich een beetje omdraaide zodat ze de gang weer in kon kijken, naar het ding wat ze zojuist gestoken had met het stuk glas. Vragend keek ze weer naar de ander, alsof dit de normaalste zaak ooit was dat er zo'n ding voor haar kamerdeur zat. Jarenlang had ze het zonlicht gezien. "Ben je een bewaker?" vroeg ze toen maar, ze had hem hier nog nooit eerder gezien.

SCARLETT MALONE

Het dode lichaam zag er echt heel goor uit. Scarlett wist niet of ze ooit in haar leven zoiets had gezien, iets wat er zo vreselijk onsmakelijk uitzag.. waarschijnlijk niet. Dit overtrof zelfs sommige horrorfilms die ze als jong meisje had gekeken. Dat was één van haar bezigheden geweest voordat ze haar hier in hadden gestopt - het kijken van horrorfilms die volgens de beschrijvingen altijd werden aanbevolen voor leeftijden die zij nog niet had bereikt. De man zei dat hij ze Biters noemde. Dat ze graag mensen beten, daar was ze net achter gekomen ja. Ze kon de plek op haar been nog voelen waar het ding haar stevig beet had gepakt. Wat het echt waren wist hij niet zeker. Biters leek haar ook wel een toepasselijke naam voor die dingen.

Vragend had ze hem aangekeken, haar wenkbrauwen iets geheven en haar hoofd wat omhoog gericht omdat ze een stukje kleiner was dan hem. Hij schudde lachend zijn hoofd, hij was geen bewaker. "Bezoekers mochten hier nooit komen," mompelde ze terwijl haar blik wat afwezig afgleed naar het dode ding in de gang. "Maar als jij geen bewaker bent.. waar zijn die dan?" Het was niet echt een vraag die ze direct aan hem stelde, ze verwachtte niet dat hij zou weten waar de bewakers waren.

Hij vroeg of ze hier woonde. Hmn. "Zo zou je het kunnen noemen," zei ze vervolgens dan maar. Echt als haar thuis zou ze het niet zien, ze had geen thuis meer. Haar armen hingen losjes langs haar lichaam en ze keek over haar schouder toen ze aan de andere kant van de gang wat geluid hoorde. Het duurde niet lang of er kwam zo'n zelfde ding als die nu op de grond lag de hoek om zetten. Maar deze kon echter wel goed lopen, en het had hun gezien. "Kunnen ze rennen?" vroeg ze rustig aan de ander terwijl ze keek hoe het ding dichter naar hen toe kwam schuifelen. Misschien besefte ze nog niet helemaal dat het ding wat op hen af was net zo gevaarlijk was als die ze neer had gestoken..

SCARLETT MALONE

Normaal gesproken was bezoek helemaal niet toegestaan op deze afdeling. Het was dan ook niet toegestaan om als inwoner van dit gebouw je kamer te verlaten. De kamers zaten zelfs op slot, ook die van Scarlett. Maar blijkbaar was die regeling veranderd, want ze had net zo makkelijk haar deur kunnen openen en normaal deden ze die niet eens open als je erom smeekte. Het was haar wel duidelijk geworden dat er iets niet in orde was hier. Volgens de man veranderden tijden, dat bleek maar weer eens.
Scarlett richtte lichtelijk verbaasd haar blik op het lijk waar ze iets geleden het stuk glas in had geslagen, het had haar willen bijten. Volgens hem was dat één van de bewakers. "Oh," was het enige zinnige wat er op dat moment uit haar mond kwam, "dan heb ik er dus eentje vermoord." Vandaar dat hij niet tegengehouden was door de bewakers, er waren helemaal geen bewakers meer hier. "Wacko's?" klonk haar stem vervolgens vragend terwijl ze haar blik weer terug op hem richtte. Wat waren wacko's nou weer? Blijkbaar vond hij het fantastisch, maar enige notitie van het sarcastische ondertoontje van zijn stem nam ze niet.

De Biter die de hoek om kwam schuifelen kwam nu hun kant op, net zoals die andere maakte het gore geluidjes en zag het er gehavend uit. De stank die van de dode afkwam kon ze al van veraf ruiken. Ze keek toe hoe de man een stap naar voren deed terwijl hij aan het praatte was. Geboeid keek ze toe hoe hij met de machete in het hoofd van de Biter hakte en het vervolgens aan de kant schopte. Ze waren dus redelijk snel, dat moest ze niet vergeten.
Hij zei dat ze hier maar eens weg moesten gaan. Dat was een gedachte die alle jaren dat ze hier had gezeten - een jaar of vijf ondertussen - nog nooit in haar hoofd was opgekomen. Misschien in het begin ja, maar de hoop dat ze ooit nog het daglicht zou zien was al snel verdwenen. Daar zorgde ze hier wel voor, dat mensen de hoop verloren. "Waar gaan we heen dan?" vroeg ze vervolgens. Echter volgde ze hem wel, dat was beter dan in een gang blijven waar twee Biters lagen. Kort versnelde ze haar pas zodat ze naast hem kon lopen. Haar armen had ze over elkaar geslagen, het was kouder in deze gang dan in haar kamer. Maar als er geen bewaking was.. dan betekende dat.. dat ze weg kon hier. "Ziet alles er nu zo uit? Overal Biters?" vroeg ze vervolgens terwijl ze voor zich uit keek in de gang.

SCARLETT MALONE

Scarlett vroeg zich af wie het was die ze zojuist had vermoord met het stuk glas wat al jaren in haar deur gezeten had. Het kon Steve zijn, de bewaker die zich altijd wel veel met haar bezig hield. Hij liep vaak door hun gangen heen en checkte zo nu en dan de mensen die hier opgesloten zaten, ook de brunette. Wie weet had hij haar wel uit haar kamer willen halen toen de biters het gebouw binnen waren gekomen. Dat verklaarde waarom haar deur niet op slot zat. Maar eigenlijk boeide het haar niet zo erg. Iemand was dood, maar hij leek niet meer op de iemand die het ooit was geweest. Misschien was dit precies de reden dat ze haar hier hadden opgesloten, ze had geen geweten. Ze voelde niet snel schuld voor dingen die ze deed, en dingen zoals dit hadden ze willen voorkomen. Maar de wereld was anders nu - moest ze de man hier willen geloven.

Hij bevestigde enkel dat ze één van haar bewakers vermoord had, maar de brunette leek zich er niet echt zorgen over te maken. Ze was enkel een beetje verbaasd, al was dat misschien eerder omdat ze voor het eerst in vijf jaar weer eens buiten haar kamertje stond. En dan nog wel te praten met een onbekende man terwijl haar bewaker dood in de gang lag.
Haar nieuwe bijnaam was blijkbaar wacko, maar hij beantwoordde haar vraag niet toen ze vroeg wat een 'wanko' dan precies was. Iet wat bedachtzaam keek ze hem aan, maar hij ging er al niet meer verder op in toen ze eenmaal aan het lopen waren. "Wanker.." mompelde ze zachtjes tegen zichzelf. Wie weet zou hij haar niet eens verstaan, en behalve als hij Australische roots had zou hij toch niet weten wat het betekende.

De hele wereld was nu dus zo, vol met biters. Grotendeels dan toch, zo zei de ander dan tenminste. Er kwamen wat vragen op in haar hoofd. Hoe waren die biters hier gekomen? Waarom? Maar zo snel als ze in haar hoofd waren opgekomen, had ze ze alweer losgelaten. Ach, het zou wel. Eerst wilde hij naar de medicijnenvoorraad en daarna naar de koelkast. Nu hij het noemde, ze had al een hele tijd niets meer gegeten. "Het gedeelte van het personeel is die kant op," zei ze en wees naar een andere gang toen ze bij een splitsing aan waren gekomen. Heel vaak was ze hier niet geweest, maar in het begin toen ze op werd genomen was ze erlangs gelopen. En daarbij, ze had de neiging om 's avonds laat te luisteren naar de voetstappen van de bewakers over de uitgestorven gangen. Vaak gingen ze na een tijdje dezelfde kant op, namelijk naar de ruimte van het personeel.

Een warm plekje voor de avond klonk inderdaad aangenaam, al was dat meer een onbewuste gedachte die ergens ronddwaalde in haar hoofd. Misschien moest ze kijken of ze in de personeelsruimte wat andere kleding kon vinden dan het grote witte shirt waar ze in liep nu. Niet dat het niet comfortabel was, maar er zat bloed op en het was een beetje koud hier op deze gangen. Op haar kamertje was het ook al koud geweest, maar hier was het erger.
"Hier is het," meldde ze hem toen er aan hun rechterkant een deur te zien was die op een kleine kier open stond. Vragend keek ze hem aan, hij was hier immers de persoon met het wapen en wie weet zat er wel één van die biters binnen. Ze had geen zin om weer aan haar voeten onderuit getrokken te worden.

SCARLETT MALONE

Ze had het niet eens door gehad dat hij gehoord had wat ze zojuist had gezegd, waarvoor ze hem had uitgemaakt. Met een beetje geluk zou hij immers toch niet eens snappen wat ze bedoelde, wat misschien maar beter was aangezien hij hier de persoon met het wapen was en zij niet. Maar Scarlett maakte zich daar niet echt druk over op dit moment, pas toen hij begon te praten had hij haar aandacht weer en werd het duidelijk dat hij haar gehoord had. Terwijl hij een eindje achterwaarts voor haar uit wandelde waarschuwde hij haar dat ze de bijnaam niet weer moest gebruiken. Scarlett opende haar mond om er tegenin te brengen dat het geen bijnaam was - sowieso zou dat niet heel slim geweest zijn om te zeggen mochten de woorden ooit over haar lippen gekomen zijn - maar hij kapte haar al af voordat ze had kunnen spreken. Mensen die voor haar bijnamen hadden gegeven aan hem konden hun verhaal niet verder vertellen. Dat klonk niet heel aanlokkelijk. En zelfs de brunette was nog mens genoeg om te snappen wat hij daarmee bedoelde. Laten we het erop houden dat ze hem liever niet onnodig uit ging dagen om waar te maken wat hij daar net had verteld.

De brunette wees hem tot twee keer toe de weg, eerst de goede gang in en toen de deur van de personeelskamer. Zouden er nog levende bewakers in de ruimte zijn? De kans was heel klein, behalve als je biters nog onder de levenden zou tellen dan. De ander stak zijn hand op om duidelijk te maken dat ze stil moest zijn, en wijselijk hield ze dan ook haar mond terwijl ze toekeek wat hij deed. Hij klopte op de deur, er klonk wat gorgelend geluid in de personeelskamer. Ze waren gevoelig voor geluid, blijkbaar. Toen hij de deur opende stond ze schuin achter hem, omdat ze toch wel wilde zien wat er aan de hand was en niet te ver van hem vandaan wilde staan omdat je maar nooit wist wat er uit de ruimte zou komen. Maar aan de andere kant hoefde ze ook weer niet eerste rang te staan. Stel je voor dat.. Hij had zijn machete in het voorhoofd van de biter gezet en wat bloedspetters vlogen in het rond. Rustig haalde ze haar hand over haar wang heen, richtte haar blik omlaag en zag een rode veeg op haar hand. Hmn.

Kort bleef ze stil. "Ik denk dat hij de enige was." Zonder waarschuwing stapte ze langs hem heen de kamer in, over het lichaam van de biter heen stappend, tilde haar hand omhoog en drukte op het lichtknopje waardoor er een klein lichtje aanging aan het plafond. Het flikkerde eerst een aantal keer alvorens het zacht bleef branden, waarschijnlijk kwam dat beetje stroom nog van een extra generator ergens die bijna leeg was. Nieuwsgierig keek ze de ruimte rond. Er lag nog een ander lijk in de ruimte, maar daar zat niet zoveel beweging meer in. De brunette wandelde er op af en boog er wat overheen, er stak iets uit zijn borstkas. Scarlett boog voorover en pakte het lemmet van het mes vast, zette wat kracht en trok het er met een soppend geluid uit. "Bedankt, mister biter." Maar ze had dat nog niet gezegd of het ding begon woest te grommen. Mister biter was nog niet dood. Hij pakte haar vast met de arm waarin ze het mes vast had, en het was sterker dan haar. Scarlett probeerde haar arm verwoed terug te trekken, maar erg veel hielp het niet.

SCARLETT MALONE